Polski opis

Typ :	Album
Gatunek :	Folk Rock / Country
Rok wydania :	2012
Jakość :	VBR 209kbps Joint Stereo
Okładki :	Nie

Nie da się w pełni miarodajnie ocenić zespołu, którego twórczość to tylko covery. Da się za to ocenić album, jaki właśnie wydali. Jest bardzo przyjemny, chociaż nie wnosi absolutnie nic nowego.
Dla tych, którzy zdążyli już zapomnieć o The Little Willies, szybkie przypomnienie. Mówimy o łączącej country, rock i folk formacji, na której czele stoi Norah Jones. U jej boku mamy wokalistę Richarda Juliana, gitarzystę Jima Campilongo, Lee Alexandera na basie oraz Dana Riesera na bębnach. Od ich poprzedniej płyty minęło aż sześć lat, ale ani styl zespołu, ani ich podejście do muzyki, zanadto się nie zmieniły. The Little Willies to trochę kabaretowa, trochę barowa trupa, która odświeża klasyki i... Nie, wcale nie nadaje im nowego oblicza, a jedynie w przyjemny, bardzo miły dla ucha sposób je odgrywa. Zarzucanie im pójścia na łatwiznę, byłoby jednak nietaktem, bo grupa nie wybiera oczywistych szlagierów, a ich country-folk rockowe granie jest eleganckie, wyważone, niepozbawione momentów wirtuozerskich. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się Jones, która na "For the Good Times" przynudza znacznie mniej niż na solowych płytach, które w większości mają podobne walory, co środki usypiające. Najwyraźniej taka trochę bardziej dynamiczna, ożywiona konwencja, jest jej na rękę. Koniecznie posłuchajcie świetnego "Diesel Smoke, Dangerous Curves", zatrzymajcie się chwilę dłużej na Kristoffersonowym "For the Good Times" oraz Cashowym "Wide Open Road". Te numery bankowo wprowadzą was w dobry nastrój. Co nie znaczy wcale, że pozostałe tego nie zrobią, bo to w sumie równy, stojący na wysokim poziomie od początku do końca zestaw.

/źródło: wp.pl/

 English description

Type :	Album
Genre :	Folk Rock / Country
Release Date :	2012
Quality :	VBR 209kbps Joint Stereo
Covers :	Nie

Voices tangled, The Little Willies’ Norah Jones and Richard Julian lean into a demi-lurching chorus of Ralph Stanley’s “I Worship You” to open For The Good Times, the follow-up to their 2006 self-titled debut. Just when the drunken kitsch seems to swell up, the fingers fly, Jones offers a plucky lament about her worship not being enough—and it’s obvious that these friends who got together in 2003 to celebrate classic Wurlitzer country have lost none of their reverence for tear-in-your-beer songs.

And the Willies—bassist Lee Alexander, guitarist Jim Campilongo, pianist/vocalist Jones, guitarist/vocalist Richard Julian and drummer Dan Rieser—have a real affinity for the songs about life’s wild side and its consequences. Drawing on Johnny Cash, Loretta Lynn, Dolly Parton, Lefty Frizzell and Kris Kristofferson, this is the American beer-joint songbook proffered with vitality rather than reverent, if embalmed, precision.

Country played right is nuanced, capable of several emotions in a single note. The Little Willies understand how complicated simple songs can be. The supple threat of Loretta Lynn’s “Fist City” finds Jones sounding as plush as she is menacing, while Julian’s understated ache on “Permanently Lonely” underscores Willie Nelson’s wry dismissal of “I’ll be alright in a little while, but you’ll be permanently lonely.”

There is a sense of delicious foreboding to “Diesel Smoke, Dangerous Curves” that signals “trouble dead ahead,” with a flickering guitar part and accelerating rhythm. The chicka-boom Tennessee Two beat drives Johnny Cash’s “Wide Open Road” that’s a call to run with a chicken-scratch guitar solo and barrelhouse piano, while Lefty Frizzell’s frank “If You’ve Got The Money, Honey, I Got The Time” is a wide-open celebration of Western swing and big living on somebody else’s dime.

Anything but hick music, The Little Willies bring restraint to their playing and offer elegance to what could easily be burlesqued into some kind of Li’l Abner caricature. Instead, there’s the sultry ache of “Lovesick Blues,” sailing perfect two-part harmony over brushes on drums, a creeping upright bassline and enough guitar to conjure a Sinatra-perfect rendition.

Here the best of vintage country mingles with the grace of true fans. That love tempers “Jolene,” Dolly Parton’s plea to a harlot bent on the singer’s man in a way that adds a sultriness instead of a desperation. The suggestion that the singer is no shrinking wallflower speaks to the depth of these interpretations.

For fans of what country was, For The Good Times could well be a hope chest for what could yet again be.

/source: www.pastemagazine.com/